مقایسه توان بخشی به دو روش حرکت فعال زودهنگام و حرکت غیرفعال کنترل شده پس از ترمیم تاندون های فلکسور انگشتان دست در زون ۲

هدف: ترمیم تاندون های فلکسور در زون 2 دست، علی رغم پیشرفت های علمی در مورد آناتومی بیومکانیک، تغذیه، التیام تاندون ها و تکنیک های جراحی با مشکلاتی نظیر چسبندگی، کاهش لغزش تاندونی و نهایتاً محدودیت حرکتی انگشتان رو به روست. چسبندگی های محدودکننده که از لغزش تاندون جلوگیری می کنند علت رایج شکست این التیام هاست. نزدیک دو دهه است که روش توان بخشی حرکت اکتیو زودهنگام به همراه تکنیک جراحی مناسب توانسته تا حدی نتایج رضایت بخشی در ترمیم تاندونی این منطقه حاصل کند. هدف از مطالعه حاضر مقایسه دو روش eam و cpm بعد از ترمیم های تاندونی در زون 2 است. روش بررسی: مطالعه مداخله ای حاضر روی 50 انگشت که توسط یک جراح و به روش (strand locked cruciate 4) تحت ترمیم تاندون های فلکسوری در زون 2 قرار گرفته بودند و به مرکز تخصصی توان بخشی دست ایران (صبا) ارجاع شده بودند، انجام شد. نمونه گیری به صورت نمونه گیری قابل دسترس و تخصیص به دو گروه به صورت تصادفی انجام شد. دو گروه از نظر نداشتن ضایعات همراه و زمان ترمیم همسان بودند. دو روش توان بخشی «حرکت اکتیو زودهنگام» (eam) و «حرکت پاسیو کنترل شده» (cpm) طبق پروتکل ذکرشده در متن انجام شد. یافته ها: بر اساس معیار strickland در گروه اکتیو نتایج به صورت %44 عالی، %36 خوب، %20 متوسط و هیچ مورد ضعیف حاصل گردید. درصورتی که گروه پاسیو، %8 نتایج عالی، %32 خوب، %44 متوسط و %5/16 ضعیف بودند. براساس معیار buck-gramcko، در گروه اکتیو نتایج %12 عالی، %40 خوب، %32 متوسط و %16 ضعیف حاصل گردید. درصورتی که در گروه پاسیو %4 عالی، %12 خوب، %24 متوسط و %60 ضعیف بودند. میانگین tam در گروه اکتیو 150/2 و در گروه پاسیو 116/41 بود که نشانگر بالاتربودن میزان لغزش تاندون ها در گروه اکتیو بوده است. نتیجه گیری: حرکت اکتیو زودهنگام با جلوگیری از ایجاد چسبندگی های محدودکننده ایجاد التیام تاندونی عمدتاً به روش (اینترنسیک)، تغذیه بهتر و ترمیم قوی تر روش مناسبی جهت توان بخشی بعد از ترمیم های تاندونی زون 2 است، مشروط بر آنکه تکنیک جراحی مناسبی جهت تقویت ترمیم تاندون ها به کار برده شود.